×
Wine Republic ռեստորանի հիմնադիր Արսեն Հովհաննիսյանի հետ հանդիպում ենք կիրակի կեսօրին։ Երբ Արսենին հարցնում եմ, թե արդյո՞ք կարողանում է պահպանել հավասարակշռությունը աշխատանքի եւ կյանքի միջեւ, միասին ծիծաղում ենք. կիրակի օրը գործնական հանդիպում ունենալու փաստը խոսուն է:
Օrange Armenia-ից՝ Wine Republic
2019 թվականի նոյեմբերի 5-ին լրանում էր Orange Armenia-ի հայաստանյան շուկա մուտք գործելու տասնամյակը: Արսենի հետ զրուցում էինք այդ տարեդարձից մոտ 10 օր առաջ: Ասում էր, որ Orange-ի նախկին աշխատակիցների մեծ հավաք է կազմակերպելու, որին գալու է նաեւ ընկերության առաջին տնօրեն Բրունո Դյութուան: Զգացվում է, որ Orange-ն հատուկ տեղ ունի Արսենի սրտում:
«7 տարի աշխատում էի Օրանժում, երբ որոշեցի ռեստորան հիմնել: Այդ ժամանակ սկսվել էր ընկերության առք ու վաճառքի գործընթացը։ Բավական բարդ շրջան էր ինձ համար, քանի որ առաջին օրվանից Օրանժում էի։ Մի օր հասկացա, որ ուղեղս չի անջատվում, որ անգամ քնելուց առաջ գործի մասին եմ մտածում։ Այդպես եկա այն որոշման, որ պետք է մի նոր բան ստեղծել, որպեսզի մտածելու այլ թեմա լինի։
Արսեն Հովհաննիսյանը | Լուսանկարը՝ Մեդիամաքս
Երբ այս բիզնեսը հիմնեցինք, դեռ շարունակում էի աշխատել Օրանժում: Երբեմն լինում էին իրավիճակներ, երբ մարդիկ ցերեկը ինձ հանդիպում էին որպես հեռահաղորդակցային ընկերության վաճառքի տնօրեն, իսկ երեկոյան գալիս էին Wine Republic եւ գտնում բոլորովին այլ կարգավիճակում (ծիծաղում է-հեղ)»:
Փարիզն էլ է ծովից հեռու
«Գործի բերումով շատ էի լինում Փարիզում եւ, բնականաբար, այցելում էի ռեստորաններ: Մտքովս անցավ, որ Փարիզում ընտիր ծովամթերք կա, բայց քաղաքն իրականում այդքան էլ մոտ չէ ծովին: Պարզ դարձավ, որ Հայաստանում ծովամթերքի թանկ կամ անհասանելի լինելը պայմանավորված է ոչ թե ծովի կամ օվկիանոսի հեռվությամբ, այլ ճիշտ լոգիստիկայի բացակայությամբ:
Փարիզում մատուցվող միդիաների հիմնական մատակարարը Նիդեռլանդներն է: Ուսումնսսիրեցինք հարցը եւ մենք էլ սկսեցինք շաբաթը մեկ Հոլանդիայից թարմ միդիաներ բերել եւ ապահովել նույն որակը, ինչ Փարիզում:
Կամ, օրինակ, ֆուագրան։ Փարիզյան շատ ռեստորաններ այն գնում են Հունգարիայից։ Կապ հաստատեցինք այդ գործարանի հետ եւ կազմակերպեցինք մատակարարումը։
Արսեն Հովհաննիսյանը | Լուսանկարը՝ Մեդիամաքս
Հիմնարար սկզբունք ունենք՝ ճաշատեսակի բաղադրիչները չենք փոխարինում։ Եթե կա առանցքային բաղադրիչ, անպայման գտնում ենք այն Հայաստան բերելու եղանակը։ Նույնիսկ սունկ ենք բերում արտերկրից, որպեսզի կարողանանք ճիշտ համը ստանալ։
Ճաշացանկ կազմելը շատ հետաքրքիր զբաղմունք էր։ Սկզբում ներառել էինք այն, ինչը մեզ դուր էր եկել տարբեր երկրներում։ Գերակշռում էր ֆրանսիական խոհանոցը, կային իտալական եւ իսպանական ճաշատեսակներ։ Մեր խոհարար Պիերին հաջողվեց շատ լավ ստանալ գին-որակ-աուտենտիկ համ համադրությունը»։
Irish pub-ի գրությունը եւ կախարդանքի բացակայությունը
«Ուսանողական տարիներին երազում էի իռլանդական փաբ ունենալ։ Վաշինգթոնում մի փաբում եղա, որտեղ այսպիսի գրություն կար. There are no strangers here, they are friends, who haven’t met before («Այստեղ օտարներ չկան, այստեղ ընկերներ են, ովքեր նախկինում չեն հանդիպել»):
Իսկապես ձգտել եմ մի այնպիսի միջավայր ստեղծել, որտեղ օտարներ չեն լինի եւ մարդիկ բարյացակամ լինեն միմյանց հանդեպ։
Ասում են, որ ռեստորանային բիզնեսում երբեմն կախարդական բաներ են կատարվում: Կարող է լինել մի վայր, որտեղ շատ գումար եւ ջանք ես ներդնում, բայց այն հաջողության չի հասնում, իսկ մեկ ուրիշ ռեստորան, որտեղ հավասարազոր ջանք ու եռանդ է ներդրվել, ծաղկում է: Իսկապես կախարդանք կա՞: Երբ Արսենը սկսում է պատասխանել այս հարցին, հասկանում եմ, որ նրան հաջողվում է համատեղել էմոցիաները եւ սթափ հաշվարկը: Ընդ որում, գործի մեջ երկրորդն ակնհայտ գերակշռում է: Համենայնդեպս, կախարդանքի ազդեցությունը Արսենը նրբորեն հերքում է:
Արա Թադեւոսյանը զրուցում է Արսեն Հովհաննիսյանի հետ | Լուսանկարը՝ Մեդիամաքս
«Այս բիզնեսում բոլոր բաղադրիչներն են կարեւոր՝ խոհանոց, ճաշացանկ, դիզայն, սպասարկում եւ այլն։ Կախված քո հավաքած «միջին միավորից»՝ կամ հասնում ես հաջողության, կամ չես հասնում։ Շքեղ դիզայնը կամ փառահեղ խոհանոցն, առանձին վերցված, հաջողության գրավական լինել չեն կարող։
Պետք չէ ռեստորանին նայել որպես միանգամյա առք ու վաճառքի իրականացման վայր։ Ամեն այցելություն պետք է նախապատրաստի հաջորդ այցելությունը։ Վաճառքի ավելացումը սխալ նպատակ է։ Ճիշտ նպատակը հաճախորդի գոհ հեռանալն է՝ վերադառնալու ցանկությամբ։ Այդ մոտեցման դեպքում շահութաբերության ցուցանիշն էլ գոհացուցիչ է լինում։
Մենք բավական երկար աշխատել ենք, որպեսզի ստանանք այն մթնոլորտը, որն ունենք այսօր: Ընդ որում, այդ մթնոլորտի ստեղծողները մենք չենք, մեր հյուրերն են:
Ի սկզբանե որոշեցինք, թե ում ենք ուզում տեսնել մեզ մոտ եւ ում ներկայությունը չենք խրախուսում»:
Արսենից հետաքրքրվում եմ, թե ո՞րն է «չխրախուսելու» տեխնոլոգիան: Ասում է, որ իրականում ամեն ինչ բավական պարզ է: Միայն այս փաստը, որ Wine Republic-ում եւ ցանցի այլ ռեստորաններում չեն ծխում եւ օղի չեն մատուցում, «ֆիլտրեց» մարդկանց, որոնք իրենց ժամանցն ավելի մեծ հաճույքով կանցկացնեն այլ վայրերում:
«Գինու պետության» «կրթական դերը»
«Երբ սկսում էինք, Երեւանում արդեն կային գինետներ։ Բայց այնտեղ հիմնականում թեթեւ խորտիկներ էին մատուցում եւ մարդիկ կանգնում էին ընտրության առաջ: Կամ պետք է կերած գային՝ գինի խմելու, կամ էլ պետք է այնտեղ գինի խմեին եւ գնային ինչ-որ տեղ ընթրելու։ Այստեղ մենք տեսանք գինի խմելու ու համեղ ուտելու համադրության հնարավորությունը։ Ճիշտ է՝ սկզբում մեզ ընկալում էին որպես գինու բար. նախնական շրջանում վաճառում էինք 80 տոկոս գինի եւ 20 տոկոս ուտելիք։ Այսօր հակառակն է։
Wine Republic-ը նաեւ կրթական որոշակի դեր կատարեց։ Օրինակ, շատ մարդիկ միդիաներ առաջին անգամ մեզ մոտ են փորձել։
Մի քանի տարի առաջ հաճախ էի ականատես լինում, թե ինչպես Եվրոպայից ժամանած զբոսաշրջիկների ճաշը ցանկալի եւ իրենց համար սովորական ավարտ չէր ունենում: Մարդիկ գինի էին ցանկանում, իսկ իրենց առաջարկում էին, ասենք, ինչ-որ անհասկանալի մոշի գինի: Այդ տարիներին զբոսաշրջիկները բացում էին մեր դուռը եւ առաջին հերթին հարցնում էին. «Դուք նորմալ գինի ունե՞ք»:
Արսեն Հովհաննիսյանը | Լուսանկարը՝ Մեդիամաքս
Եթե զբոսաշրջիկը եկել է երկու կամ նույնիսկ մեկ շաբաթով, նա չի կարող ամեն օր հայկական խոհանոցի ճաշատեսակներ ուտել։ Այլ խոհանոցների բացակայությունը խնդիր է երկրի համար: Իհարկե, այսօր ընտրության հնարավորություն կա, բայց այն դեռ շատ հեռու է անհրաժեշտ մակարդակից: Ուստի Wine Republic-ից հետո գնացինք դեպի այլ խոհանոցներ, որպեսզի բազմազանություն ապահովենք ոչ միայն տեղացիների եւ մեր երկրում ապրող օտարերկրացիների, այլեւ զբոսաշրջիկների համար։
Առաջ՝ մի քանի ուղղությամբ
Արսենը պատմում է հանդարտ ձայնով, բայց զգացվում է, որ իր եւ ընկերների բիզնեսը կանգնած է որակապես նոր մակարդակ դուրս գալու շեմին եւ իր «ուշքն ու միտքն» այդ ճանապարհը ճիշտ ծրագրելն է:
«Շարունակելու ենք միջազգային խոհանոցը Հայաստանում ներկայացնել՝ նոր ռեստորաններ կբացենք։
Քննարկում ենք արտերկրում նախագծերի մեկնարկը։ Այն ֆորմատները, որոնք ստեղծել եւ զարգացրել ենք Հայաստանում, կարող են հաջողությամբ աշխատել դրսում:
Արսեն Հովհաննիսյանը | Լուսանկարը՝ Մեդիամաքս
Զբաղվում ենք ֆրանչայզինգի ուղղությամբ՝ կայացած ռեստորանային բրենդեր Հայաստան բերելու համար։ Դրա շնորհիվ միջազգային փորձ ձեռք կբերենք, մեր տեղական փորձն էլ կօգտագործենք հաջողության հասնելու համար։
Ակտիվ զարգացնում ենք նաեւ դիստրիբյուտորական գործունեությունը: Օրինակ, ստանում ենք թարմ նորվեգական սաղմոն եւ այն արդեն բավականին մեծ ծավալներով առաջարկում ենք նաեւ այլ ռեստորաններին։ Մեր նպատակը ընդհանուր շուկան զարգացնելն է։ Ճիշտ է՝ շուկան մրցակցային է, բայց այն ընդլայնման կարիք ունի, ընդ որում՝ որակի հաշվին։ Բնականաբար, երբ ավելի մեծ ծավալներն ենք ներմուծում, ավելի լավ գներ ենք ստանում, ինչի շնորհիվ էլ կարողանում ենք գները կայուն պահել մեր հաճախորդների համար»։
Չէի կարող չհարցնել Արսենին՝ ինքնուրույն ինչ-որ բան պատրաստո՞ւմ է: Պարզվում է, որ ոչ: Բայց ուրիշ հմտություն ունի՝ շատ լավ հիշում է համերը: Ասում է, որ հստակ հիշում է 10 տարի առաջ Փարիզի այսինչ ռեստորանում կերած սոխի ապուրի համը եւ կարող է համեմատել այն Wine Republic-ում մատուցվող ապուրի համի հետ:
Արա Թադեւոսյան
Լուսանկարները՝ Էմին Արիստակեսյան
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: